“Maar het blijven toch je ouders!” is een veelgehoorde reactie als een (volwassen) kind aangeeft geen contact meer met ouders te hebben, maar wat als ouders (emotioneel) nooit beschikbaar zijn (geweest) voor een kind? Wat als ouders vooral druk met zichzelf en hun eigen onvervulde innerlijke wensen zijn? Wat als ouders deze innerlijke tekorten op hun eigen kroost verhalen?
Geen kind zal ‘zomaar’ besluiten het contact met ouders te verbreken. Kinderen die hiervoor kiezen zijn over het algemeen juist niet egoïstisch of gemakzuchtig. Deze kinderen hebben een leven lang geprobeerd het ‘juiste’ te doen. Een leven lang geprobeerd de ouder(s) tevreden te stellen. Zij voelen zich betrokken en verantwoordelijk voor alles en iedereen. Zij hebben kritiek, vernedering, verwaarlozing, misbruik, agressie, pesterijen en onveiligheid doorstaan die kinderen uit functionele gezinnen zich niet in kunnen denken.
Bedenk, voordat je een oordeel velt over iemand die het contact met ouders verbroken heeft, omdat je dit onbegrijpelijk vindt, je dit waarschijnlijk niet begrijpt omdat je een ‘lucky one’ uit een functioneel gezin bent. Het getuigt juist van een enorme kracht en enorme moed van deze kinderen om ondanks de vooroordelen en de bijbehorende eenzaamheid deze keuze te maken.
Breken met je ouders doe je niet! Toch?
Als een liefdes- , vriendschappelijke of zakelijke relatie je meer ‘kost’ dan het oplevert is een dergelijke relatie beëindigen tegenwoordig wel geaccepteerd. Daarmee zeg ik absoluut niet dat dit makkelijke keuzes zijn! Iedereen die dit meegemaakt heeft weet hoe moeilijk het kan zijn een dergelijk besluit te nemen.
Wat veel minder geaccepteerd is, zijn kinderen die de relatie met hun ouder(s) verbreken. Dan is het motto “maar het zijn en blijven wel je ouders”. Breken met je ouders doe je gewoon niet. En toch gebeurd het!
Kinderen zijn onwaarschijnlijk loyaal aan hun ouders. Dit is een natuurlijk en noodzakelijk gegeven. Als we geboren worden zijn onze ouders van levensbelang voor ons. Zonder ouders die voor ons zorgen gaan we dood. De loyaliteit aan onze ouders houdt ons letterlijk in leven. En deze loyaliteit gaat levenslang door en dus is breken met je ouders niet iets wat je zomaar even doet. Hier gaan jarenlang verdriet, frustraties, teleurstellingen en rouw aan vooraf. Breken met je ouders is letterlijk tegennatuurlijk.
Ouders zijn onze eerste grote liefde. Met én in deze liefde kunnen we opgroeien in de wetenschap dat we geaccepteerd en geliefd zijn voor wie we zijn, dat we veilig in onszelf zijn, dat we goed zijn zoals we zijn. Maar wat als dit niet de boodschap is die je van je ouders meekrijgt? Wat als je meekrijgt dat jij er niet toe doet? Wat als je meekrijgt, van de mensen die juist van je zouden moeten houden, dat zij zelf veel belangrijker zijn dan jij? Wat blijft er van een kind over als het afgewezen wordt door ouders? Daar horen we niet veel over.
En eerlijk is eerlijk, als ouders – zeker als we dat de eerste keer worden – doen we vaak maar wat. Er komt nu eenmaal geen handleiding met een kind mee. Ik heb mijn oudste zoon in zijn pubertijd weleens letterlijk geantwoord op een vraag van hem waar ik nog niet aan toe was (!lees dat nog een keer!) dat ik echt even tijd nodig had om zijn vraag te verwerken, omdat het mijn eerste keer was dat ik een puber in huis had met zo’n vraag. Waarop hij reageerde dat hij voor het eerst van zijn leven een puber was! Hoe heerlijk is dat?! Hij begreep dat ik zijn vraag – en dus hem – serieus nam en dat ik even tijd nodig had. Uiteindelijk zijn we uitgekomen op een uitkomst die voor ons beide goed voelde. En ik heb het ook vaak zat verprutst hoor! Ook ik ben soms te druk met mezelf om mijn kinderen echt te zien. Daarvan ben ik me bewust en het is altijd bespreekbaar.
Ik denk door te erkennen dat we als ouders ons best doen, maar het ook niet allemaal weten en dus dingen ook niet goed doen, er ruimte ontstaat voor een dialoog met je kinderen over wat wel en niet goed gaat en ging. En volgens mij is dit het verschil tussen functionerende ouders en niet functionerende ouders. In ieder gezin is wel wat, maar vooral door communicatie open te houden blijft het respect voor elkaar en de veiligheid intact. Dan weten kinderen dat ze gezien en gehoord worden en dat ze bij hun ouders terecht kunnen. Dan weten ze dat ze veilig en geliefd zijn en zelf iemand zijn met een eigen mening die waardevol is (ook als je het niet eens wordt). Dan kunnen kinderen zichzelf en de wereld ontdekken vanuit een veilige basis.
Niet horen, niet zien, wel zwijgen
In gezinnen waar emoties van het kind niet erkent worden groeien kinderen, al van heel jongs af aan op, met de overtuiging dat wat zij in te brengen hebben er niet toe doet. Dat zij geen waarde hebben. Dat zij niet goed genoeg zijn. Dat zij zich moeten voegen naar de wensen en eisen van anderen. En juist dat altijd aanpassen aan anderen is funest! Het niet leren dat je ook iemand mag zijn met eigen behoefte en wensen, iemand met grenzen, iemand die net zoveel recht op zijn/haar plek heeft als ieder ander, iemand met een eigen stem, maakt dat je iemand wordt zonder gevoel van ‘eigen waarde’. Maakt dat je iemand wordt zonder vertrouwen in je ‘zelf’, want het enige dat je meekrijgt is dat jij er niet toe doet. En dat is de basis voor codependent gedrag.
Helaas zijn disfunctionele ouders en hun gezinnen niet makkelijk herkenbaar. Aan de buitenkant zijn dit vaak ideale gezinnen. Blauwe plekken op een ziel zijn niet zichtbaar. En de kinderen leren al vroeg de ‘vuile was’ niet buiten te hangen. En dus draaien ze mee in het in stand houden van het sprookje van het ideale gezin voor de buitenwereld. En de prijs die ze ervoor betalen is hoog.
Wel of niet het contact verbreken?
Ik heb zelf moeite met hulpverleners die vinden dat breken met ouders het slechtste is wat je kunt doen. Het kan wel degelijk noodzakelijk zijn om (tijdelijk) te breken met je ouders om zelf te kunnen helen. Dit is voor iedereen een persoonlijke keuze. En daarin is geen goed of fout.
De innerlijke kinderen van de volwassen exemplaren houden – tegen beter weten in – de hoop dat het ooit wel beter wordt. Zij houden hoop dat ze ooit wel gezien gaan worden door hun ouders. Houden hoop ooit erkenning voor hun pijn, verdriet en frustratie te krijgen. Sommige kinderen verbreken meerdere keren het contact om het dan toch weer te proberen. Kinderen uit disfunctionele gezinnen weten niet beter en gaan maar door, terwijl ze hun pijnlijke jeugd meedragen en nog steeds dagelijks de gevolgen van het gemis van veiligheid, liefde, erkenning en steun ervaren. Deze kinderen proberen alles, maar dan ook alles om de relatie met hun ouders (en ook anderen) te verbeteren. “Als ik nou eens wat minder dit…..als ik nou eens wat vaker dat…..als ik nou eens wat liever ben…..als ik nou eens wat meer mijn best doe….. etc”.
Het is valse hoop. En gaandeweg wordt het leven steeds zwaarder en de behoefte aan rust steeds groter, totdat het echt niet meer kan. Breken met ouders is dan de enige nog mogelijkheid om een einde te maken aan de frustratie, het verdriet, de pijn. En hier kan dan ruimte ontstaan om te helen.
Het moment dat een kind (volwassen!) beseft dat het nooit de liefde en erkenning van de ouders zal krijgen die het zo hard nodig heeft (gehad) is zowel een opluchting als het startschot voor een intense rouwperiode. Het doet intens pijn dat nu net de mensen die onvoorwaardelijk van je zouden moeten houden dat niet doen, maar het voelt tegelijkertijd als een bevrijding. Het is voor deze kinderen de enige mogelijkheid om ooit een leven te kunnen leiden waarin ze zichzelf kunnen zijn. En zichzelf zijn is weer een hele zoektocht op zich. Want wie ben je nu eigenlijk als je je altijd aanpast en voegt naar andere mensen voor validatie van je zelf?
De prijs van het contact verbreken
Breken met je ouders kan een zware prijs met zich meebrengen. Misschien zie je de andere ouder ook niet meer, of je ziet broers en zussen niet meer. Maar ook bijv. ooms en tantes kunnen je keuze veroordelen. Er zijn mensen die je keuze niet begrijpen en zonder zich te verdiepen in jouw kant van het verhaal de kant van je ouders kiezen. En je kunt ook stuiten op onbegrip bij je partner, vrienden en collega’s. Dit onbegrip kan ertoe leiden dat mensen die gebroken hebben met hun ouders de reden hiervoor dan maar verzwijgen voor de buitenwereld. En tragisch genoeg wordt dan wordt het ene geheim ingeruild voor het andere.
Schuldgevoel
Een breuk zal gepaard gaan met schuldgevoelens en twijfels. Al je copingstijlen, om de problematische thuissituatie aan te kunnen, komen in alle hevigheid naar de oppervlakte. Ontkennen, relativeren, bagatelliseren, inleven in de ander, jezelf de schuld geven, ‘pleasen’, de innerlijke criticus die je vertelt dat je een ondankbaar en slecht kind bent en natuurlijk de ‘valse hoop’; “wie weet wordt het nog wel beter…….”
Bewustwording van je eigen gedachten is cruciaal om een breuk goed te kunnen handelen. Door je gedachten te herkennen als gedachten en gedachten zijn dus geen feiten zal je hier niet in verstrikt raken. En blijf je niet constant rondmalen in de gedachten. Vraag hulp aan iemand uit je omgeving die je situatie kent en je kan vertellen dat het niet aan jou ligt en dat je een mooi mens bent. Want dat ben je! Het kan ook helpen om te journalen of een brief aan jezelf te schrijven waarin je schrijft hoe jij dingen ervaren hebt. Dit kun je nalezen in tijden van twijfel.
Het kan gebeuren dat na een breuk onderdrukte herinneringen de ruimte krijgen om naar boven te komen. Er komt ruimte om jezelf te leren kennen nu het niet langer om de ‘ander’ draait. Dat kan gepaard gaan met herbelevingen, nachtmerries, angsten, onzekerheid, stemmingsklachten en rouw om het verlies van de ouder die je nooit gehad hebt. Hoe pittig dit alles ook is het is uiteindelijk meer dan de moeite waard om aan te gaan voor jezelf. Je kunt eindelijk worden wie je altijd al had moeten zijn. Je kunt eindelijk uit de duisternis stappen en ik het licht staan.
“Had ik maar… ?”
Ik zal je adviseren om te proberen je gevoelens, behoeften en gemis bespreekbaar te maken mét je ouders. En probeer dit zonder verwachtingen te doen. Het uitspreken is voor jou, om recht te doen aan jouw gevoel. Het is belangrijk dat jij je verhaal een keer verteld hebt. Want hiermee zorg je ervoor dat jij jezelf hoort en erkent. Hiermee verminder je de twijfel en leg je het zwijgen op aan dat stemmetje dat zegt: “Had ik misschien toch … ?”
Maar jij, als kind van, weet zelf in hoeverre dit haalbaar is. Misschien kun je het gesprek aangaan of je kunt een brief schrijven en daarin beschrijven hoe je je jeugd en ook volwassen leven beleefd hebt. Verwacht niet dat ze je ineens gaan zien, horen en begrijpen. Die kans is niet groot. Doe dit voor jezelf.
Zoek steun en/of hulp
Mocht je na het lezen van deze blog overwegen (tijdelijk)het contact met je ouders te verbreken dan is het verstandig hier hulp bij te zoeken. Het maakt het proces draaglijker als je weet dat mensen, je partner en/of een goede vriend(in), achter je staan en dat je op moeilijke momenten bij hen terecht kunt.
Uiteraard kun je ook op zoek gaan naar een psycholoog of coach. Echt heel belangrijk is dat je iemand vindt waar je een klik mee hebt en waar je je gezien, gehoord en veilig voelt. En wat voor mij heel waardevol (geweest) is, is contact met lotgenoten.
PS. Ik weet inmiddels uit eigen ervaring dat we kunnen helen. Dat is hard werken, maar o zo de moeite waard! Vind je ‘zelf’ en je eigen vrijheid! En als je wilt weten of ik je daarbij kan helpen neem dan zeker contact met me op.
Hallo Sonja,
Ik heb nu 8 maanden het contact gebroken met mijn familie.
En heb een intence moeilijk helingsproces doorlopen.. het was is confronterend en pijnlijk.. maar maakt me sterker. Ik zie hoe het is en mijn getraumatiseerde lichaam leer ik mee leven ik Ben een empaat en voel veel van de emotionele pijn lichamelijk ik heb dus heel veel pijn gehad.
Ik vind je artikel geruststellend ik vraag me af hoe ik op een gezonde manier het contact weer aan kan gaan met mijn familie zo dat het gezond blijft voor mij.
Aangezien mijn ouders niet kunnen kijken naar zigzelf..en een van mijn zusjes dit ook niet kan zien en ik altijd geleefd heb in hun projectie vind ik het moeilijk kleur te bekennen in mijn pijn. Al voel ik wel dat dit gesprek plaats zal moeten vinden waar in ik gewoon zeg zoals het voor mij is.
Misschien is een brief ook goed dat weet ik niet.
Ik Ben eenorm gegroeid maar ervaar de psychische gevolgen er van daar werk ik hard aan en is geen makkelijke weg maar ik ga vooruit.. ik weet dat mijn ouders me niet bewust pijn hebben willen doen maar het is wel gebeurt.
Wat zou jij adviseren in het contact aangaan zo dat het gezond blijft voor mij.
Groetjes Nicky
Dank je wel Nicky voor je openheid.
Het allerbelangrijkste is dat je bij jezelf kunt blijven en dat is nou net iets dat wij niet van huis uit meegekregen hebben. Wij hebben geleerd altijd eerst te kijken hoe het met de ander is en daarnaar te handelen. Het kan zelfs zelfs heel egoïstisch voelen om eerst voor jezelf te zorgen. Dus dat zal je jezelf moeten leren.
Dat heeft alles met familie systemen te maken. De kinderen die het contact verbreken gaan dat later ondervinden met hun eigen kinderen. De geschiedenis blijft zich herhalen totdat het familie systeem wordt doorbroken
Dit heeft zeker met het familiesysteem te maken. Kinderen die het contact verbreken en vervolgens niet zelf aan de gang gaan om hun eigen trauma’s te verwerken en te helen zullen deze trauma’s weer doorgeven aan hun eigen kinderen en kunnen uiteindelijk hetzelfde meemaken met hun eigen kinderen. Juist om het systeem te kunnen verbreken kan het soms noodzakelijk zijn (tijdelijk) het contact te verbreken om bij jezelf te kunnen komen en ruimte te krijgen om jezelf te leren kennen en te kunnen helen. Pas als je je eigen ruimte in kunt nemen kan er een contact met je ouders ontstaan op een volwassen, gelijkwaardig niveau waarbij je op een goede manier je grenzen aan kunt geven.
Wat Chris en Sonja omschrijven is juist. Na 1,5 jaar geen contact met mijn ouders. Heb ik gister weer voor het eerst een gesprek van bijna 2 uur met mijn moeder aan de telefoon gehad. Niet om het geen waarom we geen contact hadden, maar over hoe het met ons ging en wat we de afgelopen tijd meegemaakt hadden. Ook ik had het erg moeilijk de eerste periode met zonder enig contact. Je voelt je verlaten en verwaarloosd, afgestoten, niet goed genoeg. Mijn ouders hadden gekozen voor geen contact. Ik had en heb nog steeds te maken met ouders die zeer complex zijn. Hun eigen jeugd trauma’s nooit verwerkt hebben en ook beschikken over narcistische eigenschappen. Om afstand te nemen van het schuldgevoel en aan mezelf te werken heb ik een lange tijd therapie gehad. En vervolgens een cursus gevolgd hoe afstand te nemen van familie patronen. Zoals Chris en Sonja omschrijven is het van fundamenteel belang dat je ouders hun eigen sores opruimen of enigszins aanpakken zodra ze aan kinderen beginnen. Dit om te voorkomen dat ze hun problematieken niet overbrengen op hun kinderen en deze in hun toekomstige ontwikkeling voor een hoop problemen komen te staan. Dit is mij dus ook overkomen. Na het maken van een genogram met een familielid ben ik er achtergekomen dat mijn familie gebouwd is op alle soorten trauma’s in geen een generatie heeft iemand de knoop doorgehakt en leefde mijn familie met een gouden regel en dat luidt: stop het in de doofpot en praat er niet over. Na diep graven ben ik er achter gekomen dat ik zo dus absoluut niet verder wil en me ook niet kan vinden in de perspectieven van mijn ouders. Dit zorgde de laatste jaren uiteraard voor een hoop wrijving en dit resulteerde in een sterk afwijkende mening die mijn ouders niet konden waarderen. Zij waren mijn grijze blik op het leven zat want deze paste niet in hun zwart/witte blik. Toen besloten ze om het contact te verbreken, na een lange periode ben ik weer voor mijzelf gaan kiezen. Niet bang te zijn voor het uiten van mening. En me niet aan te passen bij angst voor afwijzing. Dit heeft een lange tijd geduurd, nu kregen ik en mijn moeder sinds kort weer wat app contact en hadden we gister avond 2 uur lang gebeld. Dit voelde fijn maar tevens ook eng (achteraf) ik ben bang dat mijn moeder weer hoge verwachtingen heeft betreft de frequentie van contact. Ik heb haar uitgenodigd om over een tijdje een kopje thee te komen drinken. Ik weet zelf namelijk dat volledig contact geen optie is omdat mijn ouders geen zelfreflectie hebben en in de tussentijd niks veranderd zijn. Ik zou het fijn vinden om zo nu en dan elkaar te spreken maar ik vind het lastig hoe ik dit het beste kan omschrijven naar mijn moeder. Het blijft een lastig onderwerp waarin niks zeker is
Wat een compleet artikel! Daar ben ik blij mee! De afgelopen tien jaren heb ik vaak geprobeerd stapje voor stapje verder te komen met mijn ouders door mezelf te zijn en hen in hun waarde laten. Toch lukt het je niet om dat je wat graag wil – gezien en gehoord worden en op waarde geschat zoals je bent – te verkrijgen. Je kunt er alles voor uit de kast trekken en toch blijft dat knagende gevoel er. Vorig jaar is mijn moeder overleden en nog voor haar ziektebed en overlijden had ik een paar gesprekken met haar naar aanleiding van een coachingstraject dat ik liep. Het maakte mij duidelijk dat ik vooral energie en liefde aan haar moest geven als een soort van doorgeefluik en ik er verder eigenlijk weinig toe deed. Ze zei het letterlijk. Vanaf dat moment was er een point of no return: ik besloot mijn energie geheel terug te trekken. Toen werd ze ziek. En ook dat kende ik al langer; op momenten dat mijn moeder merkte dat ik voor mezelf koos, was ze ernstig ziek. Deze keer kon ik het niet meer over mijn eigen hart verkrijgen om haar mijn energie en alle aandacht te geven. Ze is overleden, in een delier, zonder nog maar enig contact te willen leggen….
Vervolgens heb ik mijn aandacht gericht op mijn vader. Ik had met hem vroeger een fijne band, dat is wat ik me herinner. Toch was er altijd spanning als ik bij hem was en verdriet als ik naar huis ging. ik begreep niet exact waar dat aan lag. Ik besloot hem te bezoeken en vooral mezelf te zijn. Gedurende een aantal maanden werd mij duidelijk, dat hij eigenlijk altijd alleen maar dat deed wat hij zelf wilde. Ergens wist ik het wel, maar ik wilde er eigenlijk niet aan, dat hij ook niet naar mij zou luisteren. Totdat het kwartje viel en ik moest bekennen, dat het eigenlijk op geen enkel moment echt om mij ging. Ik nam het besluit het contact te verbreken en daarmee ervoor ik onmiddellijk veel meer ruimte in mijn eigen lijf, alsof er een band rondom mijn hart brak.
Daarmee is er ruimte ontstaan om te stoppen met bagatelliseren wat opgroeien in een emotioneel niet beschikbaar gezin en een narcistisch gezin voor impact heeft op alles wat ik doe, denk en voel. Ook ontdekt ik dat andere relaties er sterk door worden in beïnvloed door codependentie.
Het nemen van dit besluit tot het verbreken van het contact is op dit moment het beste besluit dat ik kan nemen. Het is niet gemakkelijk, maar het opent de weg naar echt mezelf zijn. Om bewust te kunnen worden van de conditioneringen. Om verbinding met mezelf te leggen.
Of dit verbreken van het contact tot in de eeuwigheid duurt, dat kan ik niet zeggen. Ik gebruik het woord ‘nooit’ niet. Maar het blijft zolang als het nodig is om mezelf te kunnen helen en de houvast in mezelf te vinden die ik mijn leven lang hebt gemist.
Een heel lang verhaal en het voelt enorm goed en nodig dit hier op deze plek te delen. Om me uit te spreken op een plek waar het herkend kan worden en hopelijk ook om anderen die zich afvragen wat te doen er mee te sterken. Mijn eigen hogere doel is om mensen in het licht te zetten en zo mooi dat ik dat hierboven in de tekst ook aantrof… Toeval bestaat niet, toch?
Wat ontzettend mooi en herkenbaar, jouw delen. Dankjewel. Het is heel steunend voor mij. Inmiddels ben jij 2 jaar verder. En hopelijk veel meer de JIJ geworden die je BENT. Alle liefs!
En zo zeggen ze tegen ouders maar het blijft wel je kind ook al zijn ze volwassen en ineens geen contact meer willen omdat ouders ineens van de 1 op andere dag niet goed zijn geweest.
Maken het zelf mee en vind respect vanuit kinderen tegenwoordig ook ver te zoeken naar de ouders toe worden teveel gepamperd.
Liegen en bedriegen over de ouders om zo afstand te kunnen nemen en dan zijn ze 23 vind persoonlijk heel onvolwassen gedrag wat voor ons als ouders traumatisch is.
Was er maar een goede reden dan konden we sorry zeggen.
Waarom breken? Net zoals scheiden het wordt te snel gedaan
.
Bij misbruik verwaarlozing kan ik me voorstellen.
Geen ideale ouders gehad.
Moest alles .zelf uitzoeken.
Toch het zijn nu fijne grootouders. En ja voel soms teleurstelling hoe het had kunnen zijn. Nog steeds Jkan ik het niet uitpraten.
Maar we houden van de kinderen natuur schoonheid en lekker eten.
Voel dat zij ook geleden hebben.
Ik vind het tegenwoordig vreselijk hoe alle gebreken en falen op ouders worden afgeschoven.
Het is onmenselijk te breken met je ouders zo moeilijk wat aandacht te geven. Doe je toch ook met vrienden die tekort komingen hebben.
Nogmaals mishandeling verwaarlozing onveilig.voeken is iets anders.
Toch voelde ik me soms heel eenzaam maar niets aan overgehouden gewoon op zoek gaan naar mensen die bij je passen
Je ouders beetje met een gekleurde bril zien niet dat harteloze
Hoi,
Ik heb afgelopen weekend het contact verbroken en herken mij heel erg in deze blog. Ik heb geen familie nu meer gelukkig wel wat professionals, goede vrienden en mijn vriend om mij heen. Ik loop alleen nu heel erg vast en tegen een burn-out aan. Kan iemand mij vertellen waar ik lotgenoten kan vinden? Want ik voel me ergens ook eenzaam en onbegrepen ondanks dat ik mensen om mij heen heb. Please let me know
Beste Sonja,
Ik heb jouw artikel met veel interesse gelezen. Het raakt exact de kern van de problematiek, weet ik helaas uit eigen ervaring. Na 10 jaar begint de hardnekkige valse hoop bij mij eindelijk te verdwijnen… Maar het enorme verdriet en het intense gevoel van eenzaamheid zullen altijd blijven, vrees ik, ondanks mijn mooie ‘eigen planeet’ waar ik heel gelukkig ben.
Ik wens eenieder die in een vergelijkbare situatie zit heel veel moed, sterkte en uithoudingsvermogen. Vergeet niet dat jij zelf nooit voor deze situatie hebt gekozen en dat je het recht hebt om voor jouw eigen gezondheid en levensvreugde te kiezen.
Hoi Sonja je spreekt over lotgenoten , daar zou ik ook wel eens mee in gesprek willen maar waar vindt ik deze? Ik heb dit artikel doorgestuurd gekregen van mijn psycholoog en lees heel veel erkenning en herkenning!
Door mijn verleden PTSS en ju voor de tweede keer nu voorgoed gebroken met mijn ouders!
Hoor graag van je. Gr Els
Het artikel slaat precies de spijker op zijn kop. 15 jaar geleden zelf contact met ouders verbroken en 5-6 jaar geleden weer contact van hun kant weer proberen te herstellen, omdat moeder borstkanker kreeg en broertje was overleden. Dit jaar in februari weer van mijn kant relatie even on hold gezet, er was weer wat voorgevallen en heb nu hulp gezocht bij een coach. In augustus gesprek met moeder gehad en mij hart uitgestort waar het probleem zit. Het niet gehoord, gezien voelen en dit is al jaren zo. Het is gecompliceerd allemaal.
Op zich was het wel een redelijk goed gesprek, wel schoot ze zelf veel in de verdediging en kreeg ik verwijten naar me geslingerd. Maar er werd weer gepraat en ik heb gedeeld waar ik mee zat en dat had ik nooit gedaan. We zouden het laten bezinken en later in de maand nog eens een gesprek hebben. Helaas heeft ze na 3 dagen gebeld en gezegd dat ze zich niet in mijn verhaal kon vinden en het contact met mij willen verbreken. Dus andersom dat ouders het contact van hun volwassen dochter verbreken gebeurd ook, alleen hoor je dit niet heel vaak. Het voelt als ene mes in mijn rug. Ze nemen niet eens de moeite om zich te verplaatsten in mij of me te begrijpen. Mijn ouders zijn emotioneel onvolwassen, en dit gaat nooit veranderen. De eerste keer heb ik het contact verbroken en dat voelde anders dan nu. Ben erg verdrietig hierover en het is ene rouwproces waar je in zit. Het heeft tijd nodig. Ik weet wel dat dit het beste voor mij is en mijn ouders niet gaan veranderen. Maar het kost tijd. Mijn deur is voorgoed dicht voor het contact met mijn ouders.
Ook ouders verbreken het contact omdat ze op allerlei manieren heel veel in de schoenen geschoven krijgen die op onwaarheden en leugens gebaseerd zijn. Letterlijk afgeperst worden. Avg is allen maar voor cliënten voor ouders naasten en familie is dit niet van toepassing. De grofste leugens worden als waarheden verkocht. Je moet je als ouder in veiligheid brengen in opdracht van GGZ behandelaar en politie. Echter over jou wordt de melding bij VT gedaan dat jij de mishandelaar bent enz. Op het moment is het zo dat als mijn kind in de buurt komt of dat ik mijn kind zou tegenkomen ik direct 112 moet bellen. Toch blijven ze bij de rechtbank en overal tot zelf in de media dat ik degene ben die mishandeld. Dat ik al jaren en jaren mishandeld wordt daar kraait geen haan naar. Heel veel ouders en gezinsleden zijn niet de mishandelaar maar worden mishandeld.
Wat ontzettend herkenbaar.mijn vrouw herkent zich hier helemaal in.Ze heeft nu ook 2 jaar geen contact meer met haar ouders. Het ging echt niet meer ze kon en mocht nooit zichzelf zijn,ze begint nu pas te beseffen wie ze werkelijk is.Ze heeft nog een lange weg te gaan maar ik weet zeker dat het uiteindelijk goed komt met haar.dank je voor dit prachtige herkenbare artikel.
Mvg Natascha van Zandvoort
Het is een pittige weg om te gaan, maar het is de moeite waard. Doorgaan zoals het was kost je uiteindelijk je Zelf. En als je dat verliest, verlies je alles. Het is een on going proces dat echt nooit stopt. ‘De dochters van’ zijn hier de rest van hun leven mee bezig. Het feit dat je vrouw nu voor zichzelf kiest geeft aan dat ze het pad van heling bewandeld.
Ik herken mezelf hier helemaal in en ben al volop in het proces van heling.
Ik vraag me af of er ook een lotgenotengroep oid bestaat. Het lijkt mij prettig om te praten met iemand die het echt begrijpt vanuit zijn of haar eigen ervaring.
Op Facebook zijn er verschillende – al dan niet besloten – groepen te vinden met lotgenoten. Misschien dat je daar eens kunt kijken.
Dag Jolanda, ook mij lijkt het fijn om te praten met mensen die hetzelfde doormaken / hebben doorgemaakt. Als je een beetje centraal in het land woont, kunnen we een keer koffie drinken en kijken of het klikt? Als dat je wat lijkt, mag Sonja mijn mailadres aan jou geven. Groet, Nicol